Tara Lewis studeerde geschiedenis en communicatie, maar verdient haar geld als journaliste. Ze is Rotterdamse in hart en nieren, maar vaak ook kritisch over haar geboortestad. ‘Ik sta niet op de juichtrein.’

Ambitie: havenjournalist

Tara is onderweg naar een bijeenkomst van jonge, Rotterdamse havenondernemers. Goed voor haar netwerk; ze wil ooit nog aan de bak als havenjournalist namelijk. ‘Ik vind dat als je in Rotterdam woont ook wat hoort te weten van die haven. Hoe je het ook wendt of keert, we zijn een havenstad, en daar hoor je je als Rotterdams journalist dus voor te interesseren.’

Best typisch voor een jonge vrouw.

‘Ja, dat geloof ik ook. Maar ik heb de theorie dat ik een reïncarnatie van een mannetje van een jaar of tachtig ben. Die liet het leven in het Eudokia-ziekenhuis op hetzelfde moment dat ik ben geboren. En van hem heb ik dan zijn ouwe, zure ziel meegekregen.

‘Ik hou van Henk Wijngaard, van jenever, de haven en van Feyenoord – dat zijn toch allemaal typische eigenschappen. Ik word ook heel blij als ik een boot zie. Verklaar het allemaal maar eens. Als ik een jongen was geworden, had ik nu waarschijnlijk ook in de haven gewerkt.’

Wat is je band met de stad in het algemeen?

‘Ik wist al op heel jonge leeftijd dat Rotterdam gewoon mijn stad is. Ik wil hier nooit meer weg. Ik vind het hier leuk en superfascinerend. Ooit wilde ik heel graag ambtenaar te worden, omdat het me heel tof leek om op die manier met de stad bezig te zijn.’

Tegelijk ben je op de website Vers Beton ook niet mals voor Rotterdam.

‘Ik ben van mezelf wel een tikje cynisch ja. Maar dat is ook Rotterdams, denk ik. En ik heb nogal eens de behoefte om in mijn stukken met bepaalde zaken af te rekenen. Bijvoorbeeld als het er hier naar mijn idee niet al te Rotterdams aan toe gaat. Ik sta niet per se op de juichtrein.’

Want?

‘Ik wil dingen die in Rotterdam goed gaan ook graag behouden. Ik ben heel erg tegen veranderen omwille het veranderen. Ik heb de indruk dat elk nieuw college van b en w zich vooral in dat opzicht wil laten gelden: kijk eens, wat wíj allemaal weer gaan doen Ja, ik ken de clichés, Rotterdam is een stad in beweging en ze is nooit af, maar ik denk vaak: het is ook wel weer even goed zo.’

Bijvoorbeeld?

‘Zo’n Hotel Central dat weg moet omdat een of andere Amsterdamse projectontwikkelaar er zo’n teringhotel wil neer zetten. Echt laaiend kan ik daar van worden. En dat Cinerama straks verdwijnt omdat ook daar weer een toren moet komen.

‘Alles waar je aan hecht, is er straks niet meer omdat het in een stad als de onze zo maar kan verdwijnen. Dat vind ik gewoon heel pijnlijk. Zo’n Feyenoord City, dat het dan weer helemaal moet worden en waarvoor een heleboel op de schop moet – het is altijd wat. Ik ben een beetje sceptisch, dat is het.’

Gelukkig blijft de rivier de rivier. Wat heb jij met de Maas?

‘Heel veel. Ik merk het weer nu we erop varen. Ik kan niet goed omschrijven waarom, maar ik word er intens gelukkig van. Ik woon zelf al tien jaar aan de Coolhaven, dus aan het water, en ik kan me niet voorstellen dat dat ooit niet meer het geval zou kunnen zijn.

‘Het liefst zou ik dus havenjournalist willen zijn. Dan kan ik ook gaan schrijven over het water. Daarom ga ik ook nu naar de bijeenkomst van Jong Haven. Je moet ergens beginnen.’